Pasożyty zewnętrzne u psów
Wiosna i lato to pora kiedy coraz częściej zaczynamy dostrzegać na naszych psach rosnące kulki wbite w skórę naszych pupili. Są to oczywiście kleszcze, które pasożytują na naszym psie żywiąc się jego krwią i przy okazji dostarczając mu wiele bardzo groźnych chorób. Są to pasożyty zewnętrzne, które kojarzymy najbardziej. Niestety kleszcze nie są jedynymi, które mogą żyć na skórze i w sierści naszego psa. O pasożytach wewnętrznych u psów pisaliśmy już wcześniej. W tym artykule zmierzymy się z pasożytami zewnętrznymi psów.
Rodzaje pasożytów zewnętrznych u psów
Główna instytucja europejska zajmująca się walką z pasożytami ESCCAP (European Scientific Counsel Companion Animal Parasites) czyli Europejska Rada Konsultacyjna do spraw Parazytoz Zwierząt wymienia wiele rodzajów pasożytów zewnętrznych. Należą do nich pchły, kleszcze, wszy i wszoły, muchówki, świerzb, oraz roztocza. Wszystkie te pasożyty mają niekorzystny wpływ na zdrowie i komfort naszych psów. Poznajmy więc je bliżej i nauczmy się z nimi walczyć. Psinosek.pl zaprasza do lektury.
Pchły
Pchły (Siphonaptera) są to owady bezskrzydłe, spłaszczone bocznie posiadające silnie rozwinięte odnóża, które umożliwiają im długie skoki. Narządy gębowe pchły są typu kłująco ssącego. Ssą one krew z ssaków i ptaków. Zwykle osiągają wielkość od 1 do 6mm, jednak zdarzają się osobniki, które osiągają nawet 10 mm. Są one ciemno ubarwione. Pchły żyją do 160 dni i przez cały okres dorosłego życia przebywają na swoim żywicielu. Bez niego mogą przeżyć maksymalnie kilka dni. Jaja pchły, których pojedynczy osobnik może złożyć kilkadziesiąt, spadają do środowiska, gdzie z jaj wykluwają się larwy. Po osiągnięciu pełnych rozmiarów, larwy otaczają się kokonem i przeobrażają w poczwarkę. Następnie szukają swojego żywiciela i cykl powtarza się od nowa.
Infestacja pchłami może przebiegać bardzo różnie u różnych psów. U osobników u których nie występują objawy alergiczne możemy zaobserwować jedynie drapanie się wywołane podrażnieniem podczas ugryzienia. Psy ze skłonnościami do alergii zagrożone są świądem, wyłysieniami, połamanymi włosami wśród sierści, grudkami oraz rumieniowatymi plamami i strupami. Czasem pojawia się też wtórne ropne pourazowe zapalenie skóry, ropne zapalenie skóry oraz łojotok. U psów osłabionych może wystąpić również niedokrwistość.
Aby rozpoznać występowanie pcheł u naszego psa musimy wyczesywać jego sierść pod kątem obserwacji objawów ich występowania. To najczulsza metoda, którą możemy przeprowadzać sami. Jeśli nawet nie zauważymy samych pcheł, to będziemy mogli stwierdzić występowanie ich odchodów. Wyczesane na białą kartkę odchody zostaną otoczone czerwoną obwódką. Będzie to niestrawiona krew naszego pupila.
Terapia przeciwko pchłom obejmuje stosowanie środków przeciwko pasożytom zewnętrznym. Terapii należy poddać nie tylko psa, u którego stwierdziliśmy infestację pcheł, ale również inne zwierzęta, które miały z nim kontakt. Dodatkowo należy również zwalczać pchły w środowisku naszego pupila. Obejmuje to jego legowisko, dywany i właściwie całe mieszkanie.
Kleszcze
Kleszcze należą do pajęczaków z podgromady roztoczy. Znamy ponad 900 gatunków kleszczy. Te, które występują na psach należą do rodziny Ixodidae i zwane są kleszczami twardymi. Występują one w całej Europie a niestety ze względu na ocieplenie klimatu i coraz mniej mroźne zimy ich populacja zwiększa się znacząco. Kleszcze w swoim cyklu życiowym mają trzech żywicieli, co oznacza, że każde stadium rozwojowe odżywia się tylko raz na nowym żywicielu po aktywnym jego poszukiwaniu poprzez wspinanie się, na przykład na liście niewielkich roślin, takich jak źdźbła traw.
Samica kleszcza składa jaja w środowisku po czym ginie. Następnie z jaj wylęgają się sześcionożne larwy, które znajdują swojego pierwszego żywiciela. Najczęściej są nim małe gryzonie takie jak myszy. Następnie larwy przeistaczają się w ośmionożne nimfy, które żerują na kolejnym większym już żywicielu takim jak króliki, zające itp. Nimfy z kolei przeistaczają się w ośmionożne postacie dorosłe i poszukują końcowego żywiciela, którym są większe zwierzęta takie jak psy, koty czy człowiek. Samica kleszcza potrafi zwiększyć swoją masę 120 krotnie a przed złożeniem jaj osiągnąć 1 centymetr długości.
Kleszcze mogą przekazać psom wiele czynników chorobotwórczych, do których należą pierwotniaki, nicienie, bakterie i wirusy. Szacuje się, że około 80% populacji kleszczy jest nosicielami czynników chorobotwórczych.
Poniższa tabela zawiera przegląd czynników chorobotwórczych przenoszonych przez kleszcze będących przyczyną chorób odkleszczowych. Źródło: ESCCAP
Rozpoznanie infestacji kleszczami polega zazwyczaj na stwierdzeniu obecności kleszcza na skórze lub w sierści. Przyssanie kleszcza może powodować powstanie reakcji skórnej lub guzków zapalnych (tzw. mikroropni). Kleszcze możemy znaleźć na całej powierzchni ciała, jednak do ulubionych miejsc, które upodobały sobie te pasożyty należą: okolica twarzowa, uszy, pachy, przestrzeń międzypalcowa i okolica okołoodbytowa.
W zapobieganiu kleszczom bardzo ważną rolę odgrywa odpowiednia profilaktyka. Polega ona na regularnym badaniu ciała naszych psów oraz stosowania preparatów przeciwko tym pajęczakom.
W przypadku stwierdzenia kleszcza w ciele naszego pupila, możemy go wyciągnąć sami (pomogą nam w tym specjalne kleszczołapki), lub poprosić o jego usunięcie weterynarza. Usuniętego kleszcza zawsze warto dostarczyć do gabinetu weterynaryjnego celem przebadania na obecność patogenów. W przypadku ich stwierdzenia podejmie on szybkie leczenie zapobiegające rozwojowi choroby.
Profilaktykę w zwalczaniu kleszczy przedstawia poniższa tabela. Źródło: ESCCAP
Wszy i wszoły
Wszy i wszoły są to bezskrzydłe owady przystosowane do pasożytniczego trybu życia. Mają grzbietowo – brzusznie spłaszczone ciało a ich długość dochodzi do 12mm. W zależności od odmiany odżywiają się złuszczonym naskórkiem lub krwią. Spędzają one całe życie na zarażonym zwierzaku. Dorosłe samice składają jaja, które przymocowują do włosów cementową wydzieliną. Z jaj wylęgają się larwy, które przypominają swoim wyglądem osobniki dorosłe. Psy zarażają się nimi poprzez bezpośredni kontakt z nosicielem. Inwazja wszy i wszołów prowadzi zazwyczaj do silnych podrażnień będących wynikiem przemieszczania. Inwazja wszy i wszołów prowadzi zazwyczaj do silnych podrażnień będących wynikiem przemieszczania się pasożytów, co powoduje, że zwierzę jest niespokojne, objawia gwałtowne zachowania oraz nadmiernie drapie się i ociera.
Infestacja wszy lub wszołów może zostać rozpoznana w oparciu o dokładne sprawdzenie i stwierdzenie obecności dorosłych osobników lub ich jaj (gnid) wśród sierści. Infestacje wszy i wszołów mogą być zwalczane za pomocą środków owadobójczych skutecznych przeciwko tym pasożytom. Należy również prać i dokładnie wyczyścić sprzęt i odzież z którymi mógł mieć kontakt zarażony pies. Warto również jeśli to możliwe przemrozić takie ubrania lub koce w zamrażalniku przez noc.
Świerzb
Świerzb jest to choroba zakaźna u psów, wywołana przez świerzbowce czyli gatunek roztoczy. W przypadku psów najpowszechniejsze rodzaje świerzbu to świerzb drażniący (sarkoptoza) oraz świerzb uszny (otodektoza). Do przeniesienia się pasożyta z zarażonego osobnika na nowego żywiciela dochodzi poprzez kontakt pośredni lub bezpośredni, najczęściej poprzez przeniesienie stadiów larwalnych z powierzchni skóry.
Rozwojowi choroby u psów towarzyszy intensywny świąd. W momencie potarcia dotkniętych świądem części ciała dochodzi do odruchu drapania. Rozpoznanie kliniczne powinno zostać potwierdzone przez przebadanie wielu, dokładnie pobranych powierzchownych zeskrobin skórnych w celu wykrycia świerzbowców. W przypadku świerzbu usznego w przebiegu infestacji typowym objawem jest wystąpienie brązowej, woskowej wydzieliny. Małżowina uszna i kanał słuchowy zewnętrzny mogą być zaczerwienione. Często występują wtórne zakażenia bakteryjne lub grzybicze, które mogą nasilać objawy.
Leczenie polega na zaaplikowaniu preparatu zwalczającego świerzbowce. Do zarejestrowanych preparatów należą między innymi: połączenie selamektyny i moksydektyny z imidaklopridem. Obydwa preparaty stosuje się w trakcie jednej terapii dwukrotnie z czterotygodniową przerwą między podaniami. Świerzb uszny może natomiast być leczony poprzez miejscowe stosowanie kropli dousznych zawierających substancje o działaniu pajęczakobójczym lub układowych preparatów zawierających selamektynę, moksydektynę, sarolaner lub fluralaner w połączeniu z imidaklopridem. Podczas leczenia zarażone zwierzęta należy izolować od ludzi i zwierząt aby zapobiec wtórnym zakażeniom.
Podsumowanie
Na nasze pieski czyha wiele groźnych pasożytów, z którymi zetkną się one pewnie prędzej czy później. Pamiętajmy, że ważną czynnością, która może uchronić lub wykryć zakażenie na wczesnym etapie jest profilaktyka. Przeglądajmy sierść swoich pupili, badajmy ich skórę i stosujmy odpowiednie preparaty, które pozwolą uniknąć zakażeń. Psinosek.pl życzy Wam i Waszym pupilom zdrowia i jak najmniej pasożytów na drodze.
