Pasożyty wewnętrzne u psów
Wszyscy właściciele psów chcą, żeby ich pies był zdrowy i wolny od wszelkich paskudnych pasożytów. Niestety musimy zdać sobie sprawę, że pasożyty towarzyszyły psom (a także wszystkim innym zwierzętom i ludziom) od zawsze i również w dzisiejszych czasach stanowią one nieodłączną część psiego życia. Są one często niebezpieczne dla zdrowia naszego podopiecznego a wroga należy poznać, żeby skutecznie go zwalczać. Dlatego Psinosek.pl zaprasza do lektury na temat pasożytów u psów. Dzisiaj poznamy pasożyty wewnętrzne u psa.
Rodzaje pasożytów wewnętrznych u psa
Pasożyty u psa możemy podzielić na dwie podstawowe grupy. Pierwsza to pasożyty występujące na skórze i w sierści naszego pieska (tzw. pasożyty zewnętrzne), drugie natomiast to pasożyty występujące wewnątrz psa. Są one trudniejsze do wykrycia ze względu na to, że nie możemy wyczuć ich palcami a jedynie zaobserwować ich objawy a czasem wydalane przez nie w kale jaja. Dzisiaj zajmiemy się właśnie tą drugą grupą pasożytów. Poniżej możecie poznać najczęściej występujące u psa pasożyty wewnętrzne.
Glista
Glisty jest to potoczna nazwa pasożytniczych nicieni (Nematoda) jelitowych należących do rodzin Ascarididae i Ascaridiidae. U psów występują dwa ich rodzaje: Toxocara canis oraz Toxascaris leonina. Toxocara canis występuje najczęściej u szczeniaków. Może być ona przenoszona też na ludzi. Jest to duży pasożyt, który osiąga nawet 15 cm długości. Psy zarażają się glistą przez połknięcie inwazyjnych jaj, małych ssaków czy niedogotowanego mięsa. Wiele szczeniąt rodzi się zarażonych glistami, które przekazują im z kolei ich zarażone matki. Zarażenie szczeniąt może nastąpić poprzez przejście larw przez łożysko (począwszy od około 42 dnia ciąży), a później z mlekiem w trakcie karmienia.
Glisty bytują w jelicie cienkim gdzie produkują jaja, które następnie wydalane są z kałem. Po połknięciu zakażonego jaja przez psa, trafia ono do jelita cienkiego, gdzie wylęgają się larwy, które wędrują następnie przez wątrobę i tchawicę. Są one następnie wykrztuszane i połykane ponownie przez kolejnego żywiciela. Następnie trafiają do jelita i cykl się powtarza.
Zarażeniu dorosłych psów bardzo rzadko towarzyszą objawy kliniczne, dlatego trudno zdiagnozować zakażenie glistą bez badania kału. Szczególnie ciężko może przebiegać zakażenie glistą u szczeniaków. Mogą u nich wystąpić objawy chorobowe zanim możliwe będzie zdiagnozowanie glisty przez badanie koproskopowe (kału).
ESCCAP (European Scientific Counsel Companion Animal Parasites) czyli Europejska Rada Konsultacyjna do spraw Parazytoz Zwierząt zaleca badanie i odrobaczanie na nicienie nawet 4 razy do roku.
Tasiemiec
Najczęściej występującym tasiemcem u psów jest odmiana Dipylidium caninum. Są to pasożyty, których żywicielami pośrednimi są pchły i wszoły. Psy zarażają się nimi zjadając zarażone owady. Następnie rozwijają się one podobnie jak nicienie w jelicie cienkim. Okres prepatentny czyli czas od połknięcia do pojawienia się jaj w kale żywiciela wynosi około 3 tygodni.
Zarażone psy często czują podrażnienie odbytu i wykonują charakterystyczne saneczkowanie czyli ocieranie się odbytem o podłoże. Aby stwierdzić obecność tasiemca należy obserwować kał, w którym mogą pojawić się jego białawe segmenty, które po wyschnięciu są podobne do ziaren ryżu. Jeśli zauważycie tego typu ziarenka ryżu, postarajcie się wziąć ich próbkę do badania dla weterynarza.
Weterynarz najczęściej podejmuje leczenie poprzez podanie prazykwantelu lub epsiprantelu ale powinien wziąć również pod uwagę podanie środków na zwalczenie pcheł i wszołów.
Tęgoryjec
Tęgoryjce są małymi nicieniowatymi pasożytami żyjącymi w jelicie cienkim psa. U psów najczęściej pojawia się odmiana Ancylostoma caninum, którym mogą one zarazić się poprzez kontakt z zakażonym brudem (np. poprzez zlizywanie go z łap) lub z kałem. Połknięte w przeciągu 2 lub 3 tygodni rozwijają się do postaci dorosłej. Wszystkie gatunki odżywiają się przez chwytanie śluzówki jelita za pomocą odpowiednich struktur w torebce gębowej, co niszczy powierzchnię błony śluzowej.
Najczęstszymi objawami zarażenia są biegunka, utrata masy ciała i niedokrwistość. W niektórych przypadkach w kale psa można stwierdzić krew a na poduszkach łap mogą pojawić się rany. Tęgoryjce często wywołują również silną niedokrwistość a nawet śmierć u młodych szczeniąt. Diagnoza polega na wykryciu jaj tęgoryjców metodą flotacji pod mikroskopem w świeżych lub utrwalonych próbkach kału. Po ich wykryciu należy zastosować leczenie środkami przeciwko robakom.
Włosogłówka
Włosogłówka jest nicieniem występującym najczęściej w okrężnicy lub kątnicy (początek jelita grubego). Zarażenie się włosogłówkami przez psy następują po spożyciu jaj znajdujących się w glebie, żywności, wodzie, kale lub mięsie. Larwy są chronione przez osłonkę jaj i mogą przetrwać w środowisku przez wiele lat. W łagodnej postaci zakażenie przebiega bezobjawowo, jednak w jej ciężkiej postaci może powodować biegunkę, krwiste odchody ze śluzem, utratę masy ciała. Pies na dłuższą metę nie jest w stanie dłużej kompensować tego zakażenia i po pewnym czasie rozwijają się zaburzenia metaboliczne z hyponatremią (niedoborem sodu w organizmie). Zaleca się kilkukrotne badanie kału, gdyż jaja włosogłówki są trudne do znalezienia. Leczenie zakażonego psa może trwać wiele miesięcy.
Nicień sercowy
Nicienie sercowe (Dirofilaria immitis) przenoszone są przez komary dlatego bardzo trudno jest całkowicie zabezpieczyć przed nimi psa. Bytują one w tętnicach płucnych i sercu, powodując poważne choroby płuc, niewydolność serca, uszkodzenia innych narządów i ostatecznie prowadząc do śmierci jeśli nie są odpowiednio leczone. Zarażenie wywołuje takie objawy kliniczne jak utrata kondycji, osłabienie, duszność i przewlekły kaszel. W większości rejonów Europy, gdzie zarażenia występują endemicznie, sezon rozprzestrzeniania się pasożyta trwa od kwietnia do października, w zależności od klimatu. Obecnie nie ma środków odstraszających komary i całkowicie chroniących przed przenoszeniem inwazji robaka sercowego. Dlatego zwalczanie pasożyta u psów polega na podawaniu zapobiegawczo leków, które zabijają larwy inwazyjne robaka sercowego zanim nastąpi ich migracja do tętnic płucnych i prawej części serca. Stosowanie odpowiednich środków nie może powstrzymać zarażenia, ale może skutecznie zapobiec rozwinięciu się postaci dorosłych pasożyta i pojawieniu objawów klinicznych.
Francuski robak sercowy
Robaki sercowe (Angiostrongylus vasorum) to pasożyty, które bytują w prawej części serca psów i w tętnicach płucnych. Pośrednimi żywicielami są w tym przypadku ślimaki. Po ich zjedzeniu przez psa, larwy pasożyta rozwijają się w ciele psa, a po kilku tygodniach dojrzałe samice składają jaja, które są wykasływane przez psa lub wydalane z kałem. Rzadko zakażenia nie mają żadnych objawów. Najczęściej możemy zaobserwować objawy ze strony układu oddechowego, takie jak kaszel i duszności oraz zapalenie płuc. Często obserwuje się również zaburzenia krzepliwości krwi, objawy neurologiczne lub żołądkowo-jelitowe. W zarażeniach przewlekłych występuje jadłowstręt, niedokrwistość, utrata masy ciała, osowiałość, nadciśnienie płucne i objawy zaburzonej krzepliwości krwi. W ciężkich zakażeniach może dojść do śmierci psa. Obecność francuskiego robaka sercowego można potwierdzić przez badanie próbki kału, które z uwagi na dużą dzienną zmienność wydalania larw wykonuje się zazwyczaj przez trzy dni z rzędu.
Drogi zakażenia, umiejscowienie i objawy
Jak często odrobaczać psa
Każdy pies ma inny charakter aktywności. Jedne są mniej narażone na zjedzenie zakażonego jaja pasożyta, inne bardziej. Aby określić do której grupy ryzyka należy Wasz pies, ESCCAP wyznaczyła wytyczne na podstawie których sami możecie odpowiedzieć sobie na pytanie jak często i na jakie pasożyty odrobaczać swojego pupila.
Kalendarz odrobaczania psów wg ESCCAP
Ponadto musimy wiedzieć, że odrobaczanie powinno być nadzorowane przez lekarza weterynarii. Dobrą praktyką jest również częste badanie kału pod kątem pasożytów. Jeżeli nie jesteśmy w stanie ocenić ryzyka narażenia naszego psa na pasożyty, powinien on być odrobaczany 3-4 razy w roku.
Podsumowanie
Wszyscy musimy pamiętać, że regularnie odrobaczając naszego psa dbamy o jego zdrowie i polepszamy jego komfort życia. Pasożytami bardzo łatwo może zarazić się pies ale również jego właściciel. Dlatego gdy odrobaczamy psa to warto skonsultować z lekarzem przeprowadzenie badania w kierunku pasożytów a także przepisanie odpowiedniego lekarstwa na odrobaczenie dla nas i naszych najbliższych. Redakcja strony Psinosek.pl życzy Wam i Waszym pieskom życia bez pasożytów.
