Nova Scotia Duck Tolling Retriever
Nova Scotia Duck Tolling Retriever zwany skrótowo Tollerem jest najmniejszym z Retrieverów. To pies, który szturmem zdobywa ostatnio nasze serca i coraz częściej możemy go zobaczyć w rozmaitych reklamach w TV. Stworzony był jednak w całkiem innym celu. Poznajmy go dzisiaj bliżej.
Historia
Pierwsza wzmianka o Tollerach pochodzi z początku XX wieku. Niestety nieznane jest nazwisko człowieka, który jako pierwszy wyhodował psa mającego naśladować ciekawą technikę polowania lisa. Polega ona na tym, że ruchy Tollera połączone z jego rudym umaszczeniem tak bardzo fascynują ptactwo wodne, że popłynie ono na pewną śmierć tylko po to aby lepiej się im przyjrzeć. Technika polowania przy użyciu Tollerów polegała na tym, że myśliwy rzucał aportem, którym mogła być piłka, gałąź lub cokolwiek innego a Toller pracował przynosząc go do myśliwego. Jego ruchy tak fascynowały kaczki, że zbliżały się one coraz bardziej w kierunku myśliwego wystawiając się na jego pewny strzał. Następnie rolą Tollera było przyniesienie aportu, którym przestawała być piłeczka a stawała się martwa kaczka.
Twórcami tej rasy byli prawdopodobnie rybacy i rolnicy, a mądrość hodowlana była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Pewne jest tylko to, że Nova Scotia Duck Tolling Retriever powstał z któregoś z retreiverów, do którego dodano następnie geny Owczarka angielskiego, Setera oraz Spaniela. Nazwa rasy wywodzi się z rejonu Kanady zwanego Nową Szkocją gdyż to właśnie tutaj Tollery zostały ostatecznie udoskonalone i ukształtowane. Nie bez powodu Canadian Kennel Club ogłosił Tollery jako jedną z pięciu ras uznawanych za wyjątkowo kanadyjskie.
Nova Scotia Duck Tolling Retriever początkowo nazywane były Yarmouth Toller oraz Little River Duck Dog. Dopiero w 1945 roku Tollery uznane zostały przez Canadian Kennel Club jako rasa. Głównym ich orędownikiem był Cyril Colwell, który uzyskał prawa do pierwszych piętnastu Tollerów pod pełną nazwą Nova Scotia Duck Tolling Retriever. Opracował on również pierwszy wzorzec tej rasy. W roku 1982 pojawiły się one po raz pierwszy w Europie – konkretnie w Danii – a Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała je jako rasę.
Wzorzec rasy
Toller to pies średniej wielkości, silny, zwarty, harmonijny, dobrze umięśniony, o średnim lub ciężkim kośćcu; zwinny, czujny i zdecydowany. Wiele psów tej rasy ma nieco smutny wyraz pyska, do momentu rozpoczęcia pracy, kiedy nabiera wyrazu głębokiego skupienia i ekscytacji. W pracy szybki i energiczny w działaniu; głowa noszona prawie na poziomie linii grzbietu; mocno owłosiony ogon znajduje się w ciągłym ruchu.
Toller to pies wytrzymały, pełen energii, inteligentny i czujny oraz zawsze chętny do pracy. Jest łatwy w układaniu, wytrwały. Silny i dobry pływak, wytrwały aporter na lądzie i w wodzie, gotowy do pracy w każdym momencie. Jego silna potrzeba aportowania oraz wesołość są niezbędnymi cechami potrzebnymi do pracy.
Głowa powinna być wyraźnie zarysowana, nieznacznie klinowata. Czaszka szeroka, lekko zaokrąglona z niewystającym guzem potylicznym i płaskimi policzkami. Jej szerokość u przeciętnego samca wynosi ok. 14 cm pomiędzy uszami, zwężając się do ok. 3,8 cm na grzbiecie nosa. Głowa musi być proporcjonalna względem wielkości ciała.
Kolor nosa powinien zlewać się z umaszczeniem lub może być czarny.
Kufa zwęża się w prostej linii od stopu do wierzchołka nosa, z silną, ale nie wystającą żuchwą. Dolna linia kufy prawie prosta. Sierść na kufie jest krótka i delikatna.
Oczy powinny być dobrze osadzone o migdałowym kształcie, średniej wielkości. Kolory oczu to barwy od bursztynowej do ciemnobrązowej. Mają one wyraz przyjazny, czujny i inteligentny. Skóra wokół oczu powinna być tego samego koloru, co wargi.
Uszy Tollerów są trójkątne, średniej wielkości, wysoko i dobrze osadzone z tyłu czaszki z delikatnie podniesioną podstawą, dobrze owłosione.
Linia grzbietu Tollera jest pozioma a sam grzbiet jest krótki i prosty. Tollery mają głęboką klatkę piersiową z mostkiem sięgającym łokci.
Charakterystyczny jest ogon Tollera, który jest mocno owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego. Charakterystyczne jest noszenie ogona w kształcie litery „C” w momencie bardzo dużego podekscytowania co łącznie z właściwymi rasie białymi znaczeniami ułatwiało wabienie zwierzyny i lokalizację psa przez właściciela.
Kończyny przednie powinny wyglądać jak równoległe kolumny; proste i o mocnym kośćcu.
Kończyny tylne dobrze kątowane. Górna i dolna ich część powinna : być w przybliżeniu tej samej długości.
Okrywa włosowa
Nova Scotia Duck Tolling Retriever zostały wyhodowane w celu aportowania z lodowatej wody, tym samym posiadają, dwuwarstwową okrywę włosową: włos okrywowy średniej długości i twardości, z gęstym i bardziej miękkim podszerstkiem. Włosy na grzbiecie mogą być lekko faliste, ale w każdym innym miejscu są proste.
Kolor Tollerów to różne odcienie czerwonego lub pomarańczowego z jaśniejszym piórem na spodniej stronie ogona. Zwykle występuje przynajmniej jedno z białych znaczeń: na koniuszku ogona, na łapach (nie może jednak sięgać powyżej nadgarstka lub stawu skokowego), na przedpiersiu oraz jako strzałka na głowie.
Idealna wysokość w kłębie samca Tollera wnosi około 48-51 cm a suki 45-48 cm. Dopuszczalne odchylenie od tej wartości to 2,5 cm.
Waga Tollerów powinna być proporcjonalna do wielkości i kośćca psa: około 20-23 kg dla psa i 17-20 kg dla suki.
Charakter
Nova Scotia Duck Tolling Retriever są psami o dużej wrażliwości i dosyć dużej pobudliwości. Uwielbiają pracę, zawsze są gotowe do zabawy. Jeśli jednak zajęcia są zbyt monotonne potrafią szybko się znudzić. W związku z tym sesje szkoleniowe powinny być krótkie oraz zróżnicowane. Są to psy bardzo inteligentne, niezależne i ciekawe. Tollery nie są zbyt wylewne w stosunku do obcych. W stosunku do nieznajomych zachowują rezerwę, ale równocześnie są znakomitymi obserwatorami i czerpią wskazówki od swoich opiekunów. Jeśli opiekun jest dla jakiejś osoby przyjazny, to również jego Toller będzie dla niej przyjazny. Psy tej rasy łatwo się przystosowują, z łatwością przemieszczają się z jednego środowiska do drugiego, a także tolerują podróże w klatkach kennelowych.
Nova Scotia Duck Tolling Retriever to psy, które są bardzo czujne i szybko alarmują właściciela o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Nie są agresywne i nie wykazują cech psa obronnego a w związku z tym nie powinny być wybierane jako psy stróżujące. Jest to natomiast świetny wybór dla właścicieli, którzy szukają psa, który będzie ich przyjacielem i nieodłącznym towarzyszem.
Szkolenie Tollerów powinno bazować na metodach pozytywnych gdyż są one bardzo wrażliwe. Mają swój charakterek i niezależność a w związku z tym wymagają konsekwentnej nauki posłuszeństwa.
Zdrowie
Nova Scotia Duck Tolling Retriever to psy o dobrym zdrowiu, niemniej jak każda inna rasa wymagają co pewien czas kontroli weterynaryjnych obejmujących podstawowe badania kliniczne. W codziennej higienie psa zawsze należy zwrócić uwagę na stan uzębienia, uszy i oczy oraz odpowiednie zabezpieczenie przeciwko kleszczom. Zdarzają się choroby autoimmunologiczne, dysplazja, choroby oczu, alergie, ale występują sporadycznie. Poniżej znajdziecie listę chorób, na które są one najbardziej poddatne.
Choroby autoimmunologiczne
Choroby autoimmunologiczne to schorzenia mające źródło w niewłaściwym funkcjonowaniu układu immunologicznego. W procesie tym układ organizmu zaczyna atakować własne komórki i tkanki. Czasami to schorzenie dotyczy konkretnego organu, a czasem całego organizmu. Uważa się, że choroby autoimmunologiczne są powiązane z genetyczną predyspozycją do zachorowania. Ataki mogą również wystąpić po urazie, stresie, w trakcie dojrzewania płciowego i po podaniu leków. Najczęstsze schorzenia autoimmunologiczne Tollerów:
- Toczeń rumieniowaty układowy
- Zapalenie stawów o podłożu immunologicznym
- Steroidozależne zapalenie opon mózgowych i tętnic
- Anemia hemolityczna
- Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy
- Choroba Addisona
Choroby stawów
Do najczęstszych chorób stawów u Tollerów należy Dysplazja stawów biodrowych oraz Dysplazja stawów łokciowych. Pierwsza z nich polega na niewłaściwym ukształtowaniu kości udowej, panewki miednicy oraz łączącego je więzadła. Przy rozluźnieniu tych elementów dochodzi do zniekształcenia poszczególnych części a następnie do zwyrodnienia stawu biodrowego. Przyczyny dysplazji stawu biodrowego są najczęściej pochodzenia genetycznego. Wpływ mają również czynniki środowiskowe takie jak wysiłek fizyczny w okresie rozwoju i nadwaga. Do najczęstszych objaw dysplazji stawu biodrowego należy kulawizna tylnych kończyn, sztywny chód, niechęć do ruchu oraz problemy z wchodzeniem i poruszaniem się po odpoczynku. Przyczyny i objawy dysplazji stawów łokciowych są identyczne jak w przypadku stawów biodrowych.
Choroby oczu
Tollery mają podobne skłonności do chorób oczu jak pozostałe Retrievery. Do najczęstszych z nich należą Postępujący zanik siatkówki zwany również postępującym zwyrodnieniem siatkówki (PRA), Anomalia oczu Collie (CEA), Zaćma dziedziczna (HC), Dystrofia rogówki (CD), Dwurzędność rzęs, Przetrwała błona źrenicza, Entropium, Ektropium oraz Grudkowe zapalenie trzeciej powieki.
Ze względu na dziedziczność tych chorób,wskazane jest wykonywanie badań w szczególności na Postępujący zanik siatkówki i Anomalię oczu Collie dla psów i suk dopuszczonych do hodowli aby ograniczyć ich występowanie u potomstwa.
Choroby serca
Spośród chorób serca dotykających Tollery wyróżniamy wady wrodzone oraz nabyte. Wady wrodzone ujawniają się do około 2 roku życia. Czasem mogą być wykryte podczas badania klinicznego lub też przebiegać bezobjawowo. Do najczęstszych chorób nabytych należą kardiomiopatia oraz niedomykalność zastawek. Niepokoić mogą nas takie objawy jak szybkie męczenie się nawet po lekkim wysiłku, niechęć do ruchu, chudnięcie, kaszel, wodobrzusze. W przypadku zaobserwowania tych objawów powinniśmy zgłosić się do weterynarza celem przeprowadzenia diagnozy specjalistycznej.
Choroby odkleszczowe
W ostatnim czasie choroby pochodzenia odkleszczowego stają się coraz częstszymi schorzeniami psów. Kleszcze mogą przenosić bakterie i pasożyty a do najpowszechniejszych chorób należą Borelioza powodowana przez krętki Borrelia burgdorferi, Babeszjoza powodowana przez Babesia canis, Hepatozoonoza, Erlichioza oraz Anaplazmoza. Szczególnie Babeszjoza jest niebezpieczna dla Tollerów gdyż niewłaściwie lub zbyt późno zdiagnozowana może prowadzić do śmierci zwierzęcia. Jej charakterystyczne objawy to apatia, brak łaknienia, niechęć do przyjmowania płynów i wysoka temperatura do 41 stopni.
Opieka
Nova Scotia Duck Tolling Retriever najlepiej radzi sobie w domu z dostępem do bezpiecznie ogrodzonego podwórka. Może jednak żyć szczęśliwie w miejskim bloku, o ile zapewnimy mu kilka długich codziennych spacerów. Szczeniaki Tollerów są bardzo aktywne szczególnie w ciągu pierwszego roku. Potem ich aktywność spada do poziomu łatwiejszego do opanowania. Już od pierwszych tygodni życia należy je uczyć odpowiedniej socjalizacji i posłuszeństwa aby potem relacje z dorosłym Tollerem były zdrowe i dobre zarówno dla psa jak i jego opiekuna.
Tollerom należy zapewnić odpowiednią ilość ruchu i szkolenia. Dobry Toller to zmęczony Toller, dlatego tak ważna jest praca z nimi. Psy te bardzo lubią długie spacery w czasie których można wykonywać z nimi zadania szkoleniowe. Aby go odpowiednio wyszkolić należy zdobyć jego zaufanie i szacunek i unikać objawów gniewu czy zastraszania. Stosowanie pozytywnych metod jest zdecydowanie bardziej skuteczne. W tej rasie surowość rodzi upór więc nie próbujcie wdawać się z nim w konflikt bo przegracie. Tollery niezbyt dobrze radzą sobie pod presją, kiedy jednak motywują je pochwały, zabawa i dobre smaczki, uczą się szybko i łatwo.
Żywienie
Pożywienie Tollerów powinno być dobrze zbilansowane i odpowiednio dostosowane do wieku, wagi i aktywności fizycznej psa. Istnieje wiele możliwych form karmienia Tollerów. Do najpopularniejszych należą: sucha karma, pożywienie naturalne (w tym dieta BARF lub posiłki gotowane). Psy powinny być karmione o stałych porach, najlepiej podzielić dzienną dawkę na trzy posiłki. Podstawą jest aby miały one zawsze dostęp do świeżej wody. Przy karmieniu suchą karmą nie ma potrzeby uzupełniania jej dodatkowo o witaminy i mikroelementy, ważne jest jednak aby karma ta była odpowiednio dobrej jakości.
Należy też na bieżąco kontrolować masę psa. W tym celu możemy go zważyć oraz wykonać badanie polegające na sprawdzeniu czy przy lekkim nacisku możemy wyczuć żebra psa. Pamiętać jednak musimy, że każdy pies ma swoją indywidualną wagę w zależności od rodzaju kośćca, fazy rozwoju, wysokości i umięśnienia. Ważne jest również aby zdawać sobie sprawę z tego, że nawet niewielka nadwaga może stanowić obciążenie dla organizmu i może powodować wystąpienie problemów zdrowotnych.
Interakcja z dziećmi i zwierzętami domowymi
Tollery kochają dzieci i są świetnymi towarzyszami zabaw z najmłodszymi. Również ze starszymi dziećmi będą bawić się grając w piłkę czy ucząc się nowych sztuczek. Są bardzo cierpliwe i potrafią znosić pociąganie za ucho czy ogon nie czyniąc dziecku żadnej krzywdy. Zachęcamy jednak aby uczyć dzieci od najmłodszych lat prawidłowego postępowania ze zwierzętami. Powinniśmy je nauczyć aby nigdy nie zbliżały się do psa podczas snu lub jedzenia. Żaden pies nie powinien być zostawiany bez opieki w czasie przebywania z małymi dziećmi.
Tollery lubią też towarzystwo innych psów i dobrze dogadują się z kotami, zwłaszcza jeśli są z nimi wychowywane.
Film o rasie Nova Scotia Duck Tolling Retriever
