Labrador Retriever
Labrador Retriever to wspaniały, bardzo przyjacielski pies, często polecany dla rodzin z dziećmi. Jest to bardzo charakterystyczna rasa zarówno przez miłośników psów jak i myśliwych, ceniących sobie jego pomoc. Poznajmy go dzisiaj lepiej.
Historia
Nazwa Labrador sugeruje, ze psy te pochodzą z półwyspu leżącego we wschodniej Kanadzie. Jednak jest to mylące. Pochodzą one wprawdzie z rejonów współczesnej Kanady, jednak z wyspy, której nazwa sugeruje całkiem inną rasę. Chodzi o Nową Fundlandię. Około 500 lat temu na wyspę tą przybyli rybacy z Francji, Hiszpanii, Francji i Portugalii z własnymi psami.
Na przestrzeni lat zmieszały się one ze sobą prawdopodobnie w sposób przypadkowy tworząc w efekcie wymarłą już rasę nazwaną od stolicy Nowej Fundlandii – Pies Świętego Jana. Pies Świętego Jana dał początek dwóm rasom. Pierwszą tworzyły więksi jego potomkowie. Były to dzisiejsze Nowofunlandy, natomiast mniejsze stworzyły rasę zwaną dzisiaj powszechnie Labradorami.
Psy Świętego Jana były znane z ich uwielbienia do wody, co było wykorzystywane przez rybaków. Pomagały one rozwijać sieci czy łowić ryby. Rybacy organizowali również pokazy, na których psy te wyławiały z wody przedmioty, które wcześniej wrzucali oni do niej. Aby je wyłowić, często musiały one nurkować.
Pokazy te sprawiły, ze zaczęły cieszyć się one dużą popularnością i były eksportowane do krajów Europejskich, głównie do Wielkiej Brytanii. Jednak z powodu nałożenia restrykcyjnej kwarantanny na importowane psy, ich liczebność gwałtownie malała, aż całkiem wyginęły. Ostatnie dwa samce Psa Świętego Jana odeszły w latach 80 tych XX wieku kończąc istnienie rasy.
Tymczasem w XIX i XX wieku angielski hrabia Malmesbury będący zapalonym myśliwym sprowadził je do siebie używając jako psów aportujących oraz próbując na ich podstawie wykreować unikalną rasę. Ten program hodowlany został przez niego nazwany Labrador Dog, stąd późniejsza nazwa całej rasy.
Wzorzec rasy
Labradory są bardzo inteligentnymi psami, bardzo łatwymi do ułożenia, z natury bystrymi i posłusznymi oraz skłonnymi do zabawy. Mają przyjazne usposobienie bez oznak agresji i lękliwości. Łatwo dostosowują się do otoczenia i stają się bardzo oddanymi przyjaciółmi. Uwielbiają wodę, i długie spacery, są obdarzone świetnym węchem.
Według wzorca FCI są to psy mocnej zabudowy o szerokiej głowie i dobrze rozwiniętej klatce piersiowej. Labradory mają szerokie i mocne lędźwie i tylne kończyny.
Nos labradorów jest szeroki z dobrze rozwiniętymi nozdrzami. Posiadają średniej długości mocne szczęki z kompletnym zgryzem nożycowym. Oczy w kolorze brązowym lub orzechowym średniej wielkości, wyrażające inteligencję. Uszy labradora nie są duże ani ciężkie, lekko przylegają i osadzone są raczej z tyłu głowy.
Szyja labradora powinna być gładka, mocna i silna, osadzona w dobrze ustawionych łopatkach. Bardzo charakterystyczny dla labradorów jest ogon. Bardzo gruby u nasady, stopniowo zwęża się ku końcowi, średniej długości, bez „pióra”, ale dobrze pokryty krótkim, grubym i gęstym włosem, dający wygląd „okrągłego” (w przekroju), opisywany jako „ogon wydry”.
Idealna wysokość w kłębie labradora powinna wynosić dla psów 56-57 cm a dla suk 54-56 cm a waga odpowiednio 29-36 kg dla samców i 25-32 kg dla suk.
Labrador posiada okrywę włosową o sierści krótkiej, gęstej, bez fali lub frędzli, w dotyku
Twardej oraz podszerstek odporny na niekorzystny wpływ pogody.
Umaszczenie może być czarne, żółte lub czekoladowe. Kolor żółty obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego (jak u lisa). Dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu.
Charakter
Labrador Retriever to pies o bardzo przyjacielskim charakterze. Dlatego często wybiera się je jako psy dla rodzin z dziećmi. Psy tej rasy charakteryzują się bardzo wysoką inteligencją co czyni z nich psy idealne do wyszkolenia. Dlatego często spotyka się je jako psy lawinowe, pomocnicze psy dla Policji oraz wiele innych. Praca z labradorami jest zresztą konieczna dla ich prawidłowego rozwoju. Znudzone labradory mogą stać się nadpobudliwe lub swoją energię wyładować niszcząc rozmaite przedmioty w swoim otoczeniu, dlatego potrzebuje on zarówno fizycznego jak i psychicznego zmęczenia.
Istnieją jednak pewne różnice w poziomie aktywności laboratoriów. Niektóre są awanturnicze, inne bardziej spokojne. Ważnym treningiem dla labradora jest nauka chodzenia na smyczy. Jeśli zaniedbamy to w okresie szczenięcym, to potem możemy się obudzić z ciągnącym nas psiakiem o bardzo dużej sile. Dobrze dogadują się z innymi zwierzętami domowymi i dziećmi, chociaż ich żywiołowa natura może być czasami zbyt trudna dla młodszych dzieci.
Zdrowie
Labrador retrievery są ogólnie zdrowymi psami, jednak podobnie jak większość ras, są podatne na pewne schorzenia. Nie każdy labrador zachoruje na wymienione tutaj choroby, jednak jeśli rozważacie tą rasę, musicie być świadomi pewnej podatności na te schorzenia.
Dysplazja stawów biodrowych
Dysplazja stawów biodrowych to jedna z najpowszechniejszych wad genetycznych labradorów. Polega ona na tym, że kość udowa nie przylega ściśle do stawu biodrowego. Niektóre labradory nie wykazują żadnych oznak tej przypadłości, jednak u innych możecie zauważyć oznaki bólu, kulawiznę na jednej lub obu tylnych łapach. Wraz z upływem wieku u chorego labradora może się rozwinąć zapalenie stawów. Aby potwierdzić dysplazję stawów biodrowych wykonuje się prześwietlenie rentgenowskie.
Leczenie podstawowe polega na podawaniu leków przeciwzapalnych i odpoczynku, ale w przypadku bardzo zaawansowanej dysplazji, może być konieczne leczenie operacyjne.
Ponieważ jest to wada genetyczna, psy u której zostanie ona wykryta nie powinny być rozmnażane aby nie przekazać jej kolejnym pokoleniom.
Nadwaga
Psy rasy Labrador Retriever mają wysoką skłonność do nadwagi i otyłości. Jest to poważna choroba, która może powodować lub nasilać problemy ze stawami, zaburzenia metaboliczne i trawienne, bóle pleców i choroby serca. Dlatego tak ważne jest pilnowanie diety u labradorów. Nie dostarczajmy im więcej kalorii niż przewiduje norma dla tej rasy. Dla dobra naszego ukochanego pupila. Zaoszczędzimy jemu i sobie w ten sposób wielu problemów.
Miopatia
Jest to grupa chorób mięśni, w których włókna mięśniowe z różnych powodów nie funkcjonują prawidłowo, czego objawem jest ich osłabienie. Może ona objawiać się również sztywnością mięśni lub ich skurczem. Pierwsze oznaki są widoczne wcześnie, już w wieku sześciu tygodni, a często w wieku siedmiu miesięcy. Szczeniak z miopatią jest zmęczony i z objawami sztywności podczas chodzenia i biegania. Z czasem mięśnie zanikają i pies ledwo może stać lub chodzić. Nie ma na nią skutecznej terapii, jednak odpoczynek i utrzymywanie psa w cieple wydaje się zmniejszać objawy miopatii. Podobnie jak w przypadku dysplazji jest to choroba przekazywana genetycznie, dlatego psów z jej objawami nie należy rozmnażać.
Zaćma
Zaćma jest to wrodzona lub degeneracyjna choroba oczu, prowadząca do zmętnienia soczewki. Jest jedną z przyczyn ślepoty u labradorów. Polega ona na powstawaniu plamek lub zmętniałych obszarów na zwykle przezroczystej soczewce oka, co utrudnia promieniom świetlnym przedostanie się do siatkówki, a w konsekwencji prowadzi do upośledzenia ostrości wzroku. U Labradorów może się ona rozwijać w każdym wieku. Podobnie jak u ludzi leczenie zaćmy polega na usunięciu jej w drodze zabiegu chirurgicznego.
Postępujący zanik siatkówki (PRA)
Postępujący zanik siatkówki to grupa chorób zwyrodnieniowych, które wpływają na komórki fotoreceptorowe. W przypadku tej choroby komórki z czasem ulegają degradacji, prowadząc ostatecznie do ślepoty u chorego psa. We wczesnym stadium choroby psy stają się ślepe na noc. W miarę postępu choroby tracą również wzrok w ciągu dnia. Wiele psów dobrze przystosowuje się do ograniczonej lub całkowitej utraty wzroku, o ile pozostają w tym samym otoczeniu. Obecnie nie ma skutecznego leczenia PRA. Do tej pory stosowanie suplementów antyoksydacyjnych lub witamin nie wykazało żadnego wymiernego wpływu na tę chorobę, jednak suplementy te mogą opóźniać jej powstawanie.
Opieka czyli trening, zabawki itp.
Labradory zdecydowanie nie są psami, które powinniśmy trzymać na podwórku. Są to psy domowe i chcą przebywać razem ze swoją ludzką rodziną. Zostawione samym sobie z nudów zaczną rozkopywać ziemię, gryźć sprzęty wokół siebie lub podejmować różne inne działania destrukcyjne dające ujście dla swojej energii. Labradory wymagają zaspokojenia swojej aktywności. Powinniśmy zapewnić im ciekawe spacery połączone z treningiem np. aportowanie, agility, nosework.
Labrador Retriever to pies, którego uważa się za bardzo dobrze wychowanego i przez to nie wymagającego żadnego szkolenia. To duży błąd. Bez wpajania zasad i treningu możemy wyhodować nieposłusznego i hałaśliwego psa. Warto naszemu pupilowi zapewnić odpowiednie zabawki. Do najbardziej pożądanych należą twarde gryzaki, które zaspokoją jego potrzebę żucia i gryzienia. W przeciwnym razie zastąpią je nasze meble lub łóżko. O potrzebie trenowania psów pisaliśmy wcześniej.
Żywienie
Przy ustalaniu dawki jedzenia dla naszego pupila należy ściśle przestrzegać zaleceń producentów karmy. Warto zamiast jednego posiłku podawać dziennie trzy mniejsze aby zapobiec problemom trawiennym. Musimy pamiętać, że Labradory mają skłonności do nadwagi należy więc w całkowity bilans kaloryczny wliczyć wszelkie smaczki i podjadki, które nasz Labrador będzie wymuszał na nas swoimi pięknymi proszącymi oczami. Warto kupować karmę dobrej jakości od uznanych producentów.
O sposobach odżywiania psów pisaliśmy w innym artykule. Warto kontrolować wagę naszego pupila oraz sprawdzać palcami czy nasz psiak nie zaokrąglił się zbytnio. W tym celu należy położyć dłonie na grzbiecie trzymając kciuki wzdłuż kręgosłupa z palcami rozłożonymi w dół. Przejeżdżając wzdłuż ciała naszego labradora powinniśmy być w stanie wyczuć żebra bez konieczności silnego naciskania. Jeśli nie możemy ich wyczuć, oznacza to, że nasz pupil przybrał na wadze nieco ponad normę i należy wdrożyć wtedy dietę. Natomiast jeśli widzimy jego żebra bez badania palcami, oznacza to, że brakuje mu kalorii.
Interakcja z dziećmi i zwierzętami domowymi
Labrador retriever uwielbia dzieci, traktując je jako członków rodziny. Uwielbia też zamieszanie jakie potrafią one zrobić wokół jego osoby. Jednak pamiętać musimy, że należy go szkolić jak ma się zachowywać w ich towarzystwie tak, aby radość z zabawy była obopólna i nie przyniosła żadnej ze stron szkody. Tak samo ważne jest nauczenie dziecka jak ma postępować względem naszego pupila. Musi ono pamiętać aby nigdy nie zbliżało się do psa podczas jego posiłku lub snu, ani nie próbowało zabierać mu jedzenia. Żaden, nawet najbardziej przyjazny pies nie powinien być pozostawiony sam z małym dzieckiem bez opieki osoby dorosłej.
Labradory mogą być trzymane w towarzystwie innych zwierząt. Mogą być dla nich bardzo przyjazne, pod warunkiem, że zostały do tego odpowiednio przygotowane. Dlatego tak ważne jest szkolenie i socjalizacja każdego psa.
