Beagle
Beagle to niewielki pies należący do grupy psów gończych i posokowców o przesympatycznym pyszczku, który potrafi też być całkiem niezłym psotnikiem. Jego imię pochodzi z francuskiego wyrazu „beugler”, który jest odpowiednikiem polskiego słowa „ryczeć”. Sprawdźmy więc, czy możemy Beagle nazwać ryczącymi psotnikami.
Historia
Aby zrozumieć jak daleko korzeniami sięgają psy rasy Beagle, musimy cofnąć się w czasie o 1500 lat. Pierwsze wzmianki, które sugerują istnienie podobnych do Beagle psów znajdziemy w V wieku w Grecji. Były to psy podobne wielkościowo oraz wykorzystywane do polowań tak jak współczesne Beagle. Zbyt mało jednak wiemy o nich aby jednoznacznie stwierdzić, że to z tych greckich psów powstał Beagle.
Na pewno jednak wiemy, że nieco później, około VIII wieku istniała rasa o nazwie St. Hubert Hound. Prawdopodobnie był on pierwszym znanym przodkiem popularnych Beagle. Z rasy tej następnie wyewoluował pies o nazwie Talbot. Był to typ niedużego psa myśliwskiego o białym umaszczeniu, z krótkimi nogami, dużymi stopami, długimi opadającymi uszami i bardzo długim zakręconym ogonem.
Około XI wieku Wilhelm Zdobywca sprowadził Talbota do Anglii przez Wilhelma Zdobywcę i skrzyżował z Greyhoundem. Ponieważ Talbot był psem myśliwskim, skrzyżowanie to miało mu dać dużo większą szybkość biegania. Rasa, która powstała w ten sposób została nazwana Southern Hound. Można w niej już dostrzec duże podobieństwo do współczesnego Beagle. Około 1700 roku mogliśmy już rozróżnić dwie rasy psów myśliwskich o podobnym pochodzeniu. Były to:
- Southern Hound
- North Country Beagle
Źródło: Gilbert Gihon, Public domain, via Wikimedia Commons
Źródło: Pearson Scott Foresman, Public domain, via Wikimedia Commons
W XVI wieku obie te rasy zostały skrzyżowane z kolejną rasą psów myśliwskich zwanych Foxhound. Próby stworzenia coraz doskonalszego psa myśliwskiego prowadziły do wielu eksperymentów, aż na początku XIX wieku Thomas Johnson doprowadził do stworzenia dwóch typów psów przypominających współczesne Beagle. Pierwsza odmiana była szorstkowłosa, druga posiadała gładką sierść. Odmiana z szorstką sierścią wymarła na początku XX wieku, choć podobno jeszcze w połowie XX wieku na wystawie psów pojawił się jej przedstawiciel.
Od 1840 roku trwały prace aby stworzyć jedną standardową rasę typu Beagle. W 1895 roku w Anglii powstał Klub Beagle, który od tamtej pory ustanowił jeden wspólny standard Beagle.
Wzorzec rasy
Beagle jest to pies mocny o zwartej budowie, szlachetny, nie ociężały. Głowa tych psów powinna być średniej długości, mocna, ale nie ciężka, delikatniejsza u suk, pozbawiona zmarszczek i fałd. Czaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości z nieznacznym guzem potylicznym. Nos Beaglów jest szeroki, zazwyczaj czarny, ale u jasno umarszczonych psów może być jaśniejszy o szerokich nozdrzach.
Wargi Beagla są zazwyczaj umiarkowanie obwisłe, uzębienie o mocnych szczękach z doskonałym, regularnym zgryzem nożycowym. Oczy psów tej rasy są ciemnobrązowe lub orzechowe, dość duże. Nie są one osadzone głęboko ani wyłupiaste, mają łagodny i miły wyraz.
Uszy Beagla są długie, lekko zaokrąglone, osadzone stosunkowo nisko. Sięgają one w pozycji wyciągniętej praktycznie do końca nosa zwisając wdzięcznie blisko policzków.
Szyja powinna być dostatecznie długa aby umożliwić psu swobodne tropienie, lekko łukowata. Osadzona jest ona na dobrze związanym i wyważonym tułowiu. Grzbiet musi być prosty i poziomy. Żebra dobrze wysklepione i zachodzące do tyłu. Brzuch nie może być nadmiernie podkasany.
Ogon Beagla jest bardzo charakterystyczny, szczególnie podczas tropienia zwierzyny. Beagle węszy wtedy z głową przy ziemi i sztywnym postawionym do góry ogonem. Powinien być on mocny i średniej długości, osadzony wysoko. Może być dobrze porośnięty włosem szczególnie na spodniej stronie.
Beagle mają mocne i zwarte łapy z dobrze wysklepionymi mocnymi opuszkami i krótkimi pazurami. Uda muskularne z dobrze kątowanymi stawami kolanowymi. Łokcie muszą być mocne i niewykręcone na zewnątrz ani nie podstawione pod tułów. Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Sierść Beagla jest gęsta i krótka o trzech podstawowych barwach – czarnej, płowej i białej. Żadna inna maść nie jest dopuszczalna. Koniec ogona powinien być w kolorze białym.
Wysokość w kłębie Beagle powinna być pomiędzy 33 cm a 40 cm.
Psy rasy Beagle nie może wykazywać agresji lub nadmiernej lękliwości.
Charakter
Psy rasy Beagle są wesołe i towarzyskie. Nie nadają się na psy stróżujące, gdyż potrafią włamywacza przywitać jak najlepszego znajomego. Są również stosunkowo trudne w szkoleniu. Wymagają wczesnej socjalizacji oraz wypełnienia im czasu szkoleniem aby przekierować ich energię. Jeśli nie będzie ona odpowiednio ukierunkowana, może być wykorzystana do niszczycielskich psot w domu lub na podwórku. Wymagają codziennych spacerów i to niezależnie od tego czy mają dostęp do dużego podwórka czy też trzymane są w bloku. Jeśli mieszkacie w bloku, pamiętajcie, że niezbyt dobrze znoszą one samotność i gdy pozostają same często wykazują nadmierną szczekliwość co może spowodować konflikt z sąsiadami.
Aby wyszkolić odpowiednio Beagle’a należy znaleźć odpowiednią metodę. Dla każdego Beagle’a będzie to coś innego. Dla jednych będą to smaczki, dla innych ciekawa zabawa. Ponieważ psy te były hodowane do tropienia zwierzyny, musimy być świadomi, że w najmniej oczekiwanym momencie mogą puścić się tropem jakiegoś ciekawego zapachu i zniknąć nam z oczu. Dlatego tak ważna jest nauka przywołania.
Zdrowie
Beagle żyją przeciętnie około 12-15 lat. Pomimo tego, Beagle są rasą ogólnie zdrową, jest podatny na kilka schorzeń, które musicie wziąć pod uwagę w jego codziennej pielęgnacji. Badania pod kątem wystąpienia tych schorzeń możemy wykonywać w specjalistycznych gabinetach weterynaryjnych. Do najbardziej popularnych chorób Beagle należą: choroby stawów, postępujący zanik siatkówki, tzw. wiśniowe oko czy choroba krążka międzykręgowego. Poniżej znajdziecie krótką ich charakterystykę.
Choroby stawów
Choroby stawów to jedne z najczęstszych schorzeń dotykających psy rasy Beagle. Głównie są to dysplazja stawów biodrowych oraz dysplazja stawów łokciowych. Pierwsza z nich polega na niewłaściwym ukształtowaniu kości udowej, panewki miednicy oraz łączącego je więzadła. Przy rozluźnieniu tych elementów dochodzi do zniekształcenia poszczególnych części a następnie do zwyrodnienia stawu biodrowego. Przyczyny dysplazji stawu biodrowego są najczęściej pochodzenia genetycznego. Wpływ mają również czynniki środowiskowe takie jak wysiłek fizyczny w okresie rozwoju i nadwaga. Do najczęstszych objaw dysplazji stawu biodrowego należy kulawizna tylnych kończyn, sztywny chód, niechęć do ruchu oraz problemy z wchodzeniem i poruszaniem się po odpoczynku. Przyczyny i objawy dysplazji stawów łokciowych są identyczne jak w przypadku stawów biodrowych.
Postępujący zanik siatkówki (PRA)
Postępujący zanik siatkówki to grupa chorób zwyrodnieniowych, które wpływają na komórki fotoreceptorowe. W przypadku tej choroby komórki z czasem ulegają degradacji, prowadząc ostatecznie do ślepoty u chorego psa. We wczesnym stadium choroby psy stają się ślepe na noc. W miarę postępu choroby tracą również wzrok w ciągu dnia. Wiele psów dobrze przystosowuje się do ograniczonej lub całkowitej utraty wzroku, o ile pozostają w tym samym otoczeniu. Obecnie nie ma skutecznego leczenia PRA. Do tej pory stosowanie suplementów antyoksydacyjnych lub witamin nie wykazało żadnego wymiernego wpływu na tę chorobę, jednak suplementy te mogą opóźniać jej powstawanie.
Wiśniowe oko
Wiśniowe oko jest to stan, w którym gruczoł pod trzecią powieką wystaje i wygląda jak wiśnia w kąciku oka. Często towarzyszy temu obrzęk i zaczerwienienie spojówek, jednak sam zwierzak czuje się i zachowuje całkowicie normalnie. Decyzję o sposobie leczenia powinien podjąć wykwalifikowany weterynarz.
Choroba krążka międzykręgowego
Rdzeń kręgowy jest otoczony przez kręgosłup, pomiędzy kośćmi którego znajdują się krążki międzykręgowe, które działają jak amortyzatory i umożliwiają normalny ruch kręgów. Krążki składają się z dwóch warstw, zewnętrznej warstwy włóknistej i wewnętrznej warstwy galaretowatej. Choroba krążka międzykręgowego występuje, gdy galaretowata warstwa wewnętrzna wystaje do kanału kręgowego i naciska na rdzeń kręgowy. Ucisk rdzenia kręgowego może być minimalny, powodując ból szyi lub pleców, lub może być silny, powodując utratę czucia, paraliż i brak kontroli jelit lub pęcherza. W najcięższych przypadkach uszkodzenie spowodowane naciskiem na rdzeń może być nieodwracalne. O sposobie leczenia zawsze powinien decydować doświadczony weterynarz. Często stan psa wymaga leczenia operacyjnego, które niestety nie zawsze kończy się sukcesem.
Opieka
Jeśli jesteście właścicielem działki, upewnijcie się, że jest ona dobrze ogrodzona. Beagle są z natury miłośnikami ucieczek, więc warto dobrze zabezpieczyć się przed taką ewentualnością. Pamiętajcie o oznaczeniu czipem swojego Beagla i zgłoszeniu jego danych do ogólnodostępnych baz danych.
Dojrzałe Beagle nieprzyzwyczajone do ruchu, mogą stać się leniwe i zadowalać się leżeniem w domu przez cały dzień wstając jedynie na posiłki. Ponieważ jest to rasa podatna na otyłość, nie należy do tego dopuścić. Zapewnijcie swoim Beaglom odpowiednią ilość ruchu.
Beagle pomimo swojej wydawałoby się krótkiej i mocnej sierści linieje właściwie przez cały rok, dlatego ważne jest aby wyczesywać go co najmniej raz w tygodniu przy użyciu specjalnej szczotki. W ten sposób zachowacie czystość i odpowiednio zadbacie o higienę waszego czworonożnego przyjaciela.
Powinniście też zwrócić uwagę na utrzymanie jego pazurów. Są one z natury krótkie, jednak pies powinien mieć możliwość ich ścierania lub w przypadku jej braku powinniście je odpowiednio przycinać.
Żywienie
Beagle są bardzo łakome, więc musicie pilnować aby ich pożywienie było dobrze zbilansowane i odpowiednio dobrane do wagi i aktywności fizycznej. Są to mistrzowie podjadania i znajdowania pożywienia wszędzie, dlatego tak ważne jest nauczenie go od szczeniaka jedzenia wyłącznie posiłków przygotowanych dla niego.
Psy tej rasy dobrze tolerują karmienie zarówno suchą karmą jak również pożywieniem naturalnym (dieta BARF lub posiłki gotowane). Powinniście karmić je o stałych porach, najlepiej trzy razy dziennie. Przy karmieniu suchą karmą nie ma potrzeby uzupełniania jej dodatkowo o witaminy i mikroelementy, ważne jest jednak aby karma ta była odpowiednio dobrej jakości. Ważne jest też aby miały stały dostęp do czystej wody.
Ponieważ Beagle mają skłonność do tycia, należy kontrolować ich wagę i nie dopuścić do nadmiernego tycia czworonoga. Nawet niewielka nadwaga może stanowić obciążenie dla organizmu i może powodować wystąpienie problemów zdrowotnych.
Interakcja z dziećmi i zwierzętami domowymi
Beagle są bardzo towarzyskimi psami i uwielbiają zabawy z dziećmi. Mają jednak tendencję do hałasowania podczas takiej zabawy, więc należy je uczyć pohamowania nadmiernej ekscytacji zwłaszcza w relacjach z bardzo małymi dziećmi. Mają też tendencję do brania wszystkiego do pyska (w tym rąk dziecka), jednak poprzez właściwą socjalizację możliwe jest oduczenie ich tej czynności.
Jak w przypadku każdej rasy, należy uczyć dzieci prawidłowego zachowana się względem psa – tego, aby nie zbliżały się do psa podczas jedzenia lub snu. Żaden pies, bez względu na to, jak przyjazny, nigdy nie powinien być pozostawiony bez opieki z dzieckiem.
Beagle są bardzo przyjazne również w stosunku do innych zwierząt domowych i świetnie dogadują się z innymi psami domowymi. Potrafią również zaprzyjaźnić się i zachowywać pozytywnie w stosunku do kotów.
